• Kişisel
  • Kitaplık
Ufuk Lüker
  • Ana Sayfa
  • Şiir
  • Öykü
  • Müzik
  • Sinema
  • Yazın
  • Görsel
  • Ara
  • Menu Menu
Öykü

Bekir Yıldız – Kara Çarşaflı Gelin

Dışarıya baktı Şara. Gece, ön akşamdan daha aydınlıktı. Aya, güneş vurduğunda hep böyle olurdu bozkırda gece ve geceler.

Ansızın pencerenin az ötesindeki lekeyi gördü. Kocasının öldürdüğü adamın kanıydı bu. Karanlığın süpürüldüğü gecede, sanki kanatılmış gibiydi toprak.

“Ah!” dedi Şara, yüreğine. “Ah!”

Cılızdı ama, umutlanacağı güçler, Tanrısı, sırtını dönmüştür dünden beri kendisine. Can almıştı kocası çünkü, canı yaradandan tez.

Kocasının günahına ortaklaşan başını, pencerenin demirine dayadı Şara. Gözleri, kanlı toprağa bağlıydı gene. Önce bir gölge gibi dikeldi kan. Sonra, gölgenin içi, can doldu sanki. Kocası belli belirsiz çıkageldi ardından. Eli tabancalı, aklı kindar… Birşeyler konuştular komşusu adamla, tez ve ateşli. Ateş açtı kocası.

Bozkırın tepesinde, yürüyen lamba gibiydi ay. Gelip geçti damların üzerinden. Yel esti bu sıra. Önce, canı söndürdü. Cansız gölge, yeniden serildi yere. Şara, kırmızılanmış toprakla yalnız başına kalınca, “Ah!” dedi, yeni baştan, “Komşu adamın kanı bu.”

Yürek, korkuyla tıka-basa dolunca, pencereyi kapattı Şara. Bir süre akılsız kaldı başı. Deli gibi dolandı odanın içinde. Yerde yatan çocuklarına çarptı. Düştüğünde kızının ayakları ucundaydı.

Kara bir ağıt tutturdu; bozkıra hiç ayışığı uğramamışçasına.

“Desene aney,” dedi Genzua. “Ben kurbanlık kuzu olmuşam.”

Eşiklikte oturuyorlardı. Sabah, nerdeyse köyden tarlalara taşınacaktı. Şara, kızının saçlarında el gezdirdi.

“Kardaşını vursalar, daha mı iyi yavrum?” dedi.

“Ama o küçük,” dedi Genzua. “El kadar uşağa silah atılır mıymış?”

“Beklerler kurban olduğum. Obalı, kan alacağını unutmaz.”

“Çileli başım,” dedi Genzua, on üçe yeni ulaşan sesiyle. “Ben de ufağım. Heder etmen beni. Başka mümkünü yok mu?”

“Ya da toprak ister ölü evi,” dedi Şara. “Baban mapusta olmasa, toprak yere girsin.”

Genzua, göz düşürdü, yukarıdan aşağıya. Önü ardı, boşluğa geldi ansızın. Soluk aldı, soluk verdi.

“Canım iğneli beşik olduktan sonra,” dedi. “İster alın, ister satın.”

Şara, dudak ısırdı. Sevgi yeşertti.

“Anan,” dedi. “Soyumuza kalkan olan canına kurban olsun. Di kalk esvabın yenilensin.”
Genzua büzüldü.

“Kanım bugün mü bağışlanacak?”

“He,” dedi Şara. “Ölüevi akıtılmamış kana razı. Ve sabırsız.”

Genzua, on üçlük bedenini ayağa kaldırdı. Boy atacaktı daha yıllarca. İliği kemiği dolacak, babaocağında mutlu ya da mutsuz günler yaşayacaktı. Böyle düşünmüştür az öncesine kadar. Ama, babasının akıttığı kana karşılık, kendi kanı bağışlanınca, bu kadarcık kalacağına, ömür yolunun dar ve karanlık olduğuna akıl yürüttü. Anasına sarılıp ağlayamadı. Unutmuştu belki, hakkı olan ağlamayı da.

Şara, kızının elinden tuttu. Hafif beden, ağrıdı şimdi. Bıçağı görünce meliyen, huysuzlaşan kurban gibi direndi Genzua.

“Yarın Sal beni aney,” dedi. “Bu akşam, bir yanıma sen, öbür yanıma kardaşım yatsın.”

“Gözünün yağına kurban.” Dedi Şara, umutsuz bir sesle. “Ölüevi kanını soğutmak istemez. Hemin de boklarını balta kesmez böylesi günde. Bugün isterler seni. Dedikleri olmalı.”
Odaya girdiler. Yüklükten yorganları, döşekleri indirdi Şara. Açmak istediği, Genzua’nın ceviz sandığıydı. Yeşildi rengi. Kenarları çember kaplı…

“Soyun,” dedi Şara.

Genzua, kapağı açılmış sandığa baktı. Nenesinden kalma, anasından armağan, iğne oynatmıya başlıyalı beri; kendi eliyle işlediği tek-tük çeyizlerine gönül tazeledi.

“Ya bunlar?” diye sordu Genzua. Halep ibrişimiyle işlenmiş yastık örtüsünü gösterirken.

“Hepsi burda kalacak,” dedi Şara. “Düğün olmayacaktı ya!”

Genzua, anasının bacaklarına sarıldı. Ağlamak baldan tatlı geldi.

“Kime varacağım aney?” dedi sonunda. “Düğünsüz, derneksiz.”

Şara, bir tutamı kınalanmış kızının saçlarına yüzünü gömdü. Ona da ağlamak, gülmekten hoş geldi.

“Ne bilem Genzuam,” dedi. “Ya oğullarından biri alır seni, ya da başkasına satarlar. Elleri dardaymış da.”

Güneş tepeye çıktıkça gölgeler ufalıyor, serin yerler azalıyordu. Evlerde kalanlar, çoğunlukla elden ayaktan düşmüş ihtiyarlardı.

Şara, sokak kapısını açtı. Kimsecikler yoktu dışarıda. Ölüeviyle karşı karşıyaydılar. Derinden ağıt sesleri geliyordu. Yaşlı bir kadın ağlarken, güzel sözlerin tümünü öldürülmüş oğluna adıyan…

Genzua, anasının ardına sinmişti. Az sonra gidecekti, duvarlarına bile ağıt sinmiş bu eve.

“Korkma,” dedi Şara. “Allah büyüktür. Biz usulde kusur etmiyelim de…”

“He,” dedi Genzua. “Şimdi daha iyi anlamışam, ölüevine, ak gelinlik yerine kara çarşafla gitmenin şart olduğunu. Viş…”

Sustu Genzua. Aklına kardeşi gelmişti ansızın. Ana-kız açık kapının ağzında durdular uzun bir süre.

“Ya kardaşım,” dedi Genzua sonunda. “Onu nasıl görmeli? Bugün davara gitmeseydi ya.”

“Kısmette varsa, günün birinde görürsün,” dedi Şara.

Umut, dağdan büyük geldi Genzua’ya.

“He,” dedi. “Kardaşımın gözlerinden öperim. Babama da haber sal, kızın ellerinden öper gitti de…”

Ana-kız daha birbirlerini hiç görmeyecekmiş gibi sarıldılar. İki beden birden düştü.

Çözüldüklerinde, Şara eğilip bir taş aldı yerden. Ölüevinin kapısına doğru nişanladı taşı. Ama atmadı, atamadı. Döndü kızına.

“Bak yavrum,” dedi “Seni ırak bir yere satarlarsa, dama çıkasan. Taş at penceremize. Yüzünü, gitmeden görmek ister canım.”

“He,” dedi Genzua, anasına acımış bir sesle. “Söz olsun görünmeden gitmem, ıraklara.”

İnceden bir yel esti gene. Tozlar havalanıp şuraya buraya gitmeye koyuldu. Ölüevindeki ağıt da gökyüzüne doğru, kara yıldızlar gibi akıp dağıldı.

Şara, kaldırdığı taşı, ölüevinin kapısına attı bu sıra. Açılmadı ama. Şara birkaç kez daha taşladı kapıyı. Ölüevinde ağıt durdu sonra. Kapı yavaşça açıldı. Görünürde kimse yoktu. Sanki büyülü bir açılıştı bu. Genzua kıpırdandı. On üçlük bedenini, yaşlandıkça küçülen ama bebeleşmeden ölen nenesinin çarşafı örtüyordu. Babaocağına, daha pek çok adım hakkını bağışlayarak, ölüevine doğru yürümeye başladı.

(Bekir Yıldız)

Etiketler: Bekir Yıldız
Bu gönderiyi paylaş
  • Share on Facebook
  • Share on Twitter
  • Share on Tumblr
  • Mail üzerinden paylaş

Site içerisinde ara

Son Eklenenler

  • Ahmed Arif – Basübadelmevt
  • Ahmed Arif – Tutuklu
  • Ahmed Arif – Yurdum Benim Şahdamarım
  • Cemal Süreya – Bir Şair: Ahmed Arif
  • Behçet Necatigil – Gece ve Yas

Site istatistikleri

  • 7
  • 796
  • 535
  • 8.058.528
  • 3.300.834

RSS [Kişisel] Son okuduklarım

  • İvan Denisoviç'in Bir Günü
  • Kasaba
  • Berlin
  • Denizin Çağrısı
  • The Mandalorian: The Graphic Novel of Season 2
  • The Mandalorian: The Graphic Novel of Season 1
@ufukluker'i takip et

Etiketler

Günter Kunert Mehmet Başaran Vasko Popa Yannis Ritsos Louise Gareau Des Bois Sabri Altınel İbrahim Karaca Hasan Hüseyin Korkmazgil Suat Vardal Adalet Ağaoğlu Füruğ Ferruhzad Cevat Şakir Kabaağaçlı Veysel Öngören Nahit Ulvi Akgün Süleyman Çobanoğlu Erdal Alova Enis Batur Şükrü Erbaş İlhan Berk Fethi Giray Bejan Matur Feyzi Halıcı Eugene Guillevic Sabahattin Kudret Aksal Ülkü Tamer Kemal Burkay Konstantin Simanov Birhan Keskin Bilgin Adalı Yılmaz Güney Federico Garcia Lorca Metin Altıok Dido Sotiriou Gülseli İnal Müştak Erenus Ozan Telli Gülten Akın Behçet Necatigil Aziz Nesin İsmet Özel Özdemir İnce Orhan Murat Arıburnu Sinan Kukul Hasan Biber Barış Pirhasan Kemalettin Kamu Guy de Maupassant Mehmed Kemal Paul Eluard Asaf Halet Çelebi Abdülkadir Bulut Hasan İzzettin Dinamo Necati Cumalı Yaşar Nabi Nayır Cahit Irgat Konstantinos Kavafis Haydar Ergülen Blas De Otero İsmail Uyaroğlu Berin Taşan Nihat Behram Adnan Yücel Orhan Veli Kanık Cevdet Kudret Metin Eloğlu Sandor Forbath Cahit Külebi Refik Durbaş Nicolae Dragos Vecihi Timuroğlu Talip Apaydın Nazım Hikmet Ümit Yaşar Oğuzcan Ahmed Arif Oktay Taftalı Peter Abrahams Sennur Sezer Yi Men Suat Taşer Liana Daskalova Sezai Karakoç Edip Cansever Erdal Öz Kenneth Rexroth Turgut Uyar Orhan Kemal Fazıl Hüsnü Dağlarca Cahit Sıtkı Tarancı Behçet Kemal Çağlar Özdemir Asaf Cahit Zarifoğlu Adnan Özer Bertolt Brecht Can Yücel Şükran Kurdakul Kahraman Altun Suat Derviş Altay Öktem Türkan İldeniz Abdülkadir Budak Cemal Süreya Memet Fuat Sandor Petöfi Heinz Kahlau Oğuz Atay Ahmet Necdet Ataol Behramoğlu Ziya Osman Saba Ahmet Telli Sabahattin Ali Seyhan Erözçelik Oruç Aruoba Ahmet Erhan Ahmet Oktay Murathan Mungan Özge Dirik Philippe Soupault Enver Gökçe Salah Birsel Kostas Kleanthis Resul Rıza Nikola Vaptsarov Goethe A. Hicri İzgören A. Kadir Tevfik El Zeyyad Akgün Akova Yaşar Kemal Ece Ayhan Gabriel Celaya Ahmet Ada Vedat Türkali Jesus Lopez Pacheco Tove Ditlevsen Hasan Basri Alp Neşe Yaşın Turgay Fişekçi Metin Demirtaş Hilmi Yavuz Fakir Baykurt Yılmaz Odabaşı Ingeborg Bachmann Kerim Korcan Jose Marti Sun Yu-T'ang Halim Şefik Güzelson Bekir Yıldız Özkan Mert Louis Macneice Kutsiye Bozoklar İlhami Bekir Tez Faruk Nafiz Çamlıbel Yaşar Miraç Cengiz Bektaş Yorgo Seferis Arkadaş Z. Özger Kemal Özer Melih Cevdet Anday Sait Faik Abasıyanık Vyaçeslav Ivanov Ercüment Behzat Lav Mehmet Yaşin Pablo Neruda Vladimir Mayakovsky Behçet Aysan Conrad Aiken Süleyman Nesip E. E. Cummings Fang Vei Teh Celal Sılay Lale Müldür Miguel Hernandez Asım Bezirci Ahmet Muhip Dranas Bedri Rahmi Eyüboğlu Ömer Bedrettin Uşaklı Oktay Rifat Rıfat Ilgaz Zafer Ekin Karabay Attila İlhan Arif Damar Adnan Binyazar Afşar Timuçin
by Ufuk Lüker
  • 500px
  • LinkedIn
  • Youtube
Rock TarihiSabahattin Ali – Portakal
Sayfanın başına dön