kardeşim osman, yüreğimi açarım sana
sevginin karbeyaz bir lale gibi filizlendiği
mutsuzluğumu ve acımı birleştiririm seninkiyle
uzatırım elimi.

kan yolu hiçbir yere götürmez kişiyi
nefret tohumlarını zorba yabancılar ekti
ve onların ürkütücü giyotini sallanmakta
başımızın üstünde.

yıllar yılı dost yaşadık bu topraklarda
tatlı davranış, meyvelerini sundu bize
ve kucağında sımsıkı sardı
gözetti bizi.

yağmurun altında ya da kızgın güneşte terleyerek
çalışırken tarlalarda, üzüm bağlarında
aynı ekmek somununu paylaşırdık
bu küçük işyerinde.

orada üzünçler ve acılar yok oldu
ve düşlerimiz – güzel ve aynı
uzak yolculuklara çıkan
dostluk kayıkları gibi.

bütün dünyanın barış şarkılarıyla çınlayacağı
ve yeryüzünün bütün insanlarının
kardeş olacağı günü düşlerken
unuttuk birbirimizi.

(türkçesi: neşe yaşın)