boş
bomboş tüm sokaklar
sabahın bu erken saatinde
vuruyor pencere camlarına
ilk pembe ışığı göğümüzün
evler sıra sıra dizilmiş
ardından külrengi taş duvarların
geçiyorum önünden adım adım.

çıkmışım koynundan, odandan,
kapıdan, evden.

bir gün ayrılmak dünyadan
böylesine sıcakken daha kanım
usulca soğuğa kaymak.

gereğince yaşadığına inanarak.