poliste adımızı sordular
-bileklerimize kelepçe vurdular-
dedik ki biz oyuz
dosyada künyemiz vardır
babamız ahmet annemiz fatma…
vaktimiz yoktu evlenemedik
dedik;
nüfusta kaydımız bekardır.
ne avrat, ne evlat, dünür…
yirminci asırda her şair
bizim gibi düşünür.

içerde küf ve nem
demir parmaklık arkasında ışıltılar!
-geç dediler;
aralandı kapı, yürüdük,
eğildi üstünden atladık – duvar.
sağanak sağanak
yağıyordu gökten aydınlık
yürüdük…
yer bizimle
gökler bizimle
sular bizimle başladı yürümeğe,
yürüdük
demirkapı, ahırkapı, adliye.
yürüdük…
bileklerimizde tel kelepçe
bütün gece…

yargıçta suçumuzu sordular
-bileklerimizde karakol mührü vurdular-
dedik ki çok
dedik ki yok
dedik ki adam öldürmedik kan içmedik
yalnız iki laf dedik
dedik ki
gün ağardı göğe bak!
dedik ki
güneş doğsa sırtımız ısınacak!
dedik ki çok
hür bir dünyada mutlu insanlar
onlar için yemiş verir ormanlar
insan büyür mihnet küçülür
ve pürüzsüz sular gibi akar zamanlar.
yıldızlar omuzların hemen tepesinde
keder ve hınç kafdağı’nın ötesinde
gök bir anneçınar gibi üstünde onların
ve onlar oynaşırlar bu çınarın gölgesinde.

sokakta yolumuza durdular.
neticeyi sordular.
dedik ki
ya kırmızı, ya sarı!
şahit edip deriz ki gökleri ve tarlaları
adam öldürmedik kan içmedik!
yalnız iki laf dedik.