Turgut Uyar – Acının Tarihi

Kalın ve karanlık bir çatı merdiveni gibi
Giderilmez eksikliğini tanırım onun
Suyun bardakta duruşu gibi
Bir öfke usul usul büyürken kuytuda
Yemyeşil bir çayır görünümündedir
Haziran ortasında bir gümüş lüfer
Büyülü bir fotoğraf bir gümüş çerçevede
Ve evinde hemen hazır bir silah
Böyle kargaşalı günler döneminde
Beşer onar koparılan bir takvim sanki
Bahara

Bunlar güzel şeyler biliyorum
Herkes de biliyor kuşkusuz
Ama ne kadar güzel ne kadar güzel
Serçenin kış günü yemidir
Alını akıtmalı bir atla düğüne gitmek
Ayışığı penceresi, bir güzel insan sesi
Ama ne kadar güzel
Kırda bir oğlak kadar
Kışlada bir türkü kadar
Rüzgarda kuruyan tülbent kadar
Oysa gece tam yarısıdır bir günün
Ve daha güçlüdür gündüzden

Ben şimdi diyorum ki bir bak şu alanlara
Sokaklara köprülere kiremitsiz damlara
Taşlara sopalara aman vermez silahlara
Şehir haritasına trafik lambasına kan içinde adamlara
Kan içinde adamlara
Kan umutsuzluktur
Ona kendini hazırla
Ne kadar yalnız olduğumuzu hatırla
Açlıkları yoklukları kırımları
-Örneğin sensiz olmak ömrümün bir akşamında-
Bir bölgeden birine giden orduları uçaklarla
Yalanlar ihanetler karmakarışık limanlar
İki şeyin apansız karşı karşıya geldiği dünyada

Ben şimdi diyorum ki
Buna inanmak gerek
Bir susam gibi boyuna sulamak umutsuzluğu
Ve direnmek
Hep direnmek devam etmek adına

Diyorum ki acılığı eksilmesin ağzımızdan
Boyuna tükürmek için
Boyuna