İbrahim Karaca – Sen Ağlayınca

sen ağlayınca
tıklım tıklım olurdu tren garları
günlerce beklerdim, bir haber beklerdim
yüksek telörgülere takılırdı uçurduğum kuşlar

gece gölgeler dolaşırdı dışarıda
devrilen çöp bidonları ürkütürdü seni
kalkıp perdeyi aralardın
uyku tutmazdı, ağlardın

içini dökecek birini arardın
kimseler gelmezdi, aynaya bakardın
ağlardın

sen ağlardın, ben yokluğunda donardım
gözyaşların göğsüme damlardı
hüzünlü bir keman sesi uyandırırdı beni
diken diken olurdu suladığım çiçekler
seni duyardım…

(istanbul, şubat 1986)